
Archeologen hebben onlangs nieuwe geogliefen opgegraven in de provincie Nasca in Zuid-Peru, met afbeeldingen van katachtige en antropomorfe figuren.
De ontdekking werd uitgevoerd door een onderzoeksteam van de UNICA (Universidad Nacional San Luis Gonzaga). Het team wordt geleid door professor Bendezú de la Cruz en bestaat uit een archeoloog en twintig studenten.
Het onderzoeksteam dat onderzoeken met drones uitvoerde in de districten El Ingenio en Changuillo in de provincie Nasca, gebruikte gespecialiseerde software om de beelden te analyseren, waarbij in totaal 29 nieuwe geogliefen werden onthuld. De onderzoekers benadrukten de potentiële betekenis van deze ontdekking voor de Peruaanse archeologie.

Twintig van de geogliefen werden ontdekt in El Ingenio, terwijl negen werden gevonden in Changuillo. Deze geogliefen, met afbeeldingen van katachtige en antropomorfe figuren, onthullen ook de diverse symboliek die in de regio aanwezig is.
El Ingenio | Changuillo | |
Katachtige geogliefen | 10 | 8 |
Antropomorfe geogliefen | 10 | 1 |
Professor Bendezú de la Cruz verklaarde dat de grootste geoglief onder hen ongeveer 42 meter lang is en een katachtige figuur afbeeldt. Bovendien merkte hij op dat de kat een belangrijke betekenis had voor de oude gemeenschappen van die tijd, wat suggereert dat hij in die tijd mogelijk als een godheid werd vereerd of een speciale symbolische betekenis had.
De geogliefen, die naar schatting tussen 300 v.Chr. en 100 n.Chr. Zijn gemaakt, worden geassocieerd met de late Paracas-cultuur en de vroege Nasca-cultuur.

Paracas- en Nasca-culturen
De Paracas- en Nasca-culturen vertegenwoordigen twee afzonderlijke maar onderling verbonden beschavingen die bloeiden in het oude Peru, gelegen aan de voet van het Andesgebergte. Deze culturen zijn van cruciaal belang voor het begrijpen van de rijke en ingewikkelde geschiedenis van de regio. De Paracas-cultuur bestond tussen 800 v.Chr. en 200 v.Chr., terwijl de Nasca-cultuur bloeide van 100 v.Chr. tot 700 n.Chr.
De Paracas-cultuur bevond zich in de zuidelijke regio van het huidige Peru en omvatte het schiereiland Paracas en de Ica-regio. Deze cultuur staat vooral bekend om zijn textielkunstenaarschap. De rijkdom aan kleuren die in stoffen worden gebruikt, ingewikkelde ontwerpen en geometrische motieven toonden de beheersing van de textielkunst binnen de Paracas-cultuur. Bovendien was katachtige symboliek een terugkerend thema in de Paracas-kunst.
De Paracas-cultuur evolueerde in de loop van de tijd geleidelijk naar de Nasca-cultuur. Met het verval van de Paracas-cultuur begon de Nasca-cultuur te stijgen. Deze overgangsperiode bracht sociale, economische en culturele veranderingen in de regio teweeg. Terwijl de sporen van de Paracas-cultuur behouden bleven, ontwikkelde de Nasca-cultuur ook zijn eigen unieke kenmerken en kenmerken.
De Nasca-cultuur staat bekend om zijn keramische kunst en kolossale geogliefen. De vorming en het doel van deze lijnen zijn nog niet volledig ontcijferd, maar algemeen wordt aangenomen dat ze verband houden met religieuze of astronomische rituelen.
De Nasca-vereniging staat ook bekend om zijn ondergrondse irrigatiesystemen. Deze complexe netwerken van kanalen, ontwikkeld om rivierwater naar landbouwvelden te leiden, stelden het Nasca-volk in staat landbouw te beoefenen in woestijnomstandigheden.
- TANTALEÁN, Henry. (2021, September 29). The Paracas Society of Prehispanic Peru. Oxford Research Encyclopedia of Latin American History. Retrieved 27 Dec. 2023
- SAWYER, A. R. (1961). Paracas and Nazca iconography. In Essays in pre-Columbian art and archaeology (pp. 269-298). Harvard University Press
- NIEVES, Ana. “Pots, Petroglyphs, and Pathways: The Mythical Killer Whale in Nasca Art“