In Egypte hebben archeologen tijdens een opgraving grafmateriaal en mummies met gouden tongen opgegraven.
De ontdekking werd enkele dagen geleden gedaan in Monufia, in het noorden van Egypte, door archeologen van het Egyptische Ministerie van Toerisme en Oudheden. Archeologen die de necropolis van Quwaysinā (Quesna) onderzochten, vonden tijdens de opgraving mummies met gouden tongen, houten antropoïde doodskisten, gouden voorwerpen en amuletten. Onderzoekers denken dat het begraven van de doden met een gouden tong werd beoefend, zodat ze in het hiernamaals konden communiceren en met Osiris konden praten.
Osiris: In de Egyptische mythologie is hij de heerser van de onderwereld en de god van de doden. Hij is de zoon van Geb, de god van de aarde, en Nut, de godin van de hemel. In oude Egyptische muurschilderingen wordt het meestal afgebeeld met een groene huid.1
De archeologen die de opgraving hebben uitgevoerd, verklaarden dat de begraafplaats een andere bouwstijl heeft. Onderzoekers denken dat de necropolis zowel tijdens de oud-Egyptische als de Romeinse tijd werd gebruikt.
In Egypte werden vorig jaar in februari en december ook goudtongmummies gevonden.
Begrafenispraktijken in het oude Egypte
Geleerden geloven dat de eerste aanwijzingen voor het behoud van het fysieke lichaam in Egypte dateren uit het vijfde millennium voor Christus. Dit is een van de redenen waarom crematiepraktijken die gebruikelijk waren tijdens het Neolithicum, Chalcolithicum en Bronstijd niet gebruikelijk waren in Egypte.
De vroegste graven die in Egypte zijn gevonden, zijn meestal eenvoudige en ondiepe kuilen, met weinig grafgiften. Echter, in de loop van de tijd, afhankelijk van de veranderende sociaaleconomische en culturele veranderingen, nam de grootte van de graven toe en nam het aantal items in de graven toe.
Het geloof in het idee van een hiernamaals in het oude Egypte leidde in de loop van de tijd tot mensenoffers. Er zijn veel menselijke skeletten gevonden in de graven van mensen met een hoge status. De mensen die werden geofferd werden bij de overledene begraven, mogelijk om de overledene in het hiernamaals te dienen.
Het vroegste bewijs van mummificatie van de doden in het oude Egypte dateert uit de eerste helft van het vierde millennium voor Christus.2
Met het wijdverbreide gebruik van begrafenispraktijken, zijn er figuratieve en decoratieve variaties opgetreden in zowel begrafenisstijlen als doodskisten. Na de Romeinse verovering van Egypte in 30 voor Christus nam de invloed van Romaanse elementen in graven toe.
Het ritueel van het openen van de mond
Het was een ritueel dat werd beoefend vanaf het oude koninkrijk (2700-2200 v.Chr.) tot de Romeinse tijd. De oude Egyptenaren openden de monden van de lijken, vergezeld van bepaalde ceremonies, voordat ze de doden begroeven. Het doel van het ritueel was dat de doden in het hiernamaals konden eten, drinken en spreken. Het lijkt erop dat in sommige delen van het oude Egypte het ritueel van het openen van de mond gepaard ging met de gouden tongceremonie.
- “Color in Ancient Egypt“, Graciela Gestoso SINGER, January 2010^
- “Mummy Yields Earliest Known Egyptian Embalming Recipe“, Maya WEI-HAAS, National Geographic, August 16, 2018^