In Stuttgart is een enorme paardenbegraafplaats ontdekt, vermoedelijk van Romeinse cavalerie-eenheden, die dateert uit de Romeinse tijd.
In de zomer van 2024 had niemand verwacht dat een routinematig booronderzoek in Stuttgart, een stad in de Duitse deelstaat Baden-Württemberg, voorafgaand aan een standaard bouwproject, zou leiden tot een ontdekking die belangrijk genoeg was om gevestigde verhalen over de Romeinse geschiedenis te ontkrachten.
Aanvankelijk leverde de vindplaats – voorheen gemarkeerd als een gebied met een gemiddeld risico op de Duitse archeologische bodemkaarten – slechts enkele verspreide paardenbotten op. Maar systematische opgravingen in de daaropvolgende dagen brachten een enorme paardenbegraafplaats aan het licht die bijna 1800 jaar oud is.
De opgravingen werden uitgevoerd onder toezicht van het Landesamt für Denkmalpflege (Landesamt für Denkmalpflege), onderdeel van de deelstaat Baden-Württemberg. De officiële bekendmaking vond plaats op 16 april 2025. Volgens archeologen was de vindplaats – gelegen net ten zuidoosten van Stuttgart – een groot necropoliscomplex dat tijdens de Romeinse tijd voor militaire doeleinden werd gebruikt. Er zijn meer dan 100 paardenskeletten aangetroffen, waarvan wordt aangenomen dat ze toebehoorden aan Romeinse cavalerie-eenheden, de zogenaamde alae. Dit is een van de meest gedetailleerde vondsten ooit in Europa.
Volgens de opgravingsleider, archeologe Sarah Roth, lijken de meeste paarden te zijn gestorven aan een natuurlijke dood, ouderdom of trauma. Hun begrafenis vertoonde geen ongewone patronen en er werden geen wapens, harnassen of cavalerie-uitrusting in de graven gevonden. Dit suggereert dat de vindplaats geen slagveld was, maar eerder een speciale militaire dierenbegraafplaats binnen de interne structuur van een Romeins garnizoen.
Historische gegevens suggereren dat de Romeinse cavalerie-eenheid Ala I Flavia Gemina mogelijk in deze regio van het rijk gestationeerd was. Eenheden van dit type bestonden doorgaans uit ongeveer 500 ruiters, wat een vloot van minstens 700 paarden vereiste voor dagelijkse oefeningen, patrouilles en campagnes.
Begraven onder dezelfde grond, maar met verschillende betekenissen
Een van de meest opmerkelijke vondsten op de site was een paardengraf dat zich onderscheidde van de rest door de aanwezigheid van symbolische objecten. Twee keramische vaten en een olielamp, geplaatst bij de benen van het paard, zijn voorwerpen die vaak worden aangetroffen in Romeinse menselijke begrafenissen. Op basis hiervan stelde Sarah Roth dat ze denken dat het dier waarschijnlijk een sterke emotionele band met zijn eigenaar had.
Een andere opvallende ontdekking was een menselijk skelet dat buiten de belangrijkste necropolis werd gevonden. In tegenstelling tot het eerder genoemde paardengraf bevatte deze begrafenis geen markeringen, symbolische objecten of architectonische kenmerken. Daarom vermoeden archeologen dat het individu mogelijk geen Romeins staatsburger was, maar mogelijk een laaggeplaatste dienaar verbonden aan het garnizoen, of zelfs een burgermigrant.
In Rome was een paard meer dan een rijdier
In het Romeinse leger waren paarden niet alleen transport- of oorlogstuig. Vooral voor cavalerie-eenheden waren ze ware metgezellen. Elke cavalerist trainde met zijn paard, vocht ermee en stierf er in sommige gevallen zelfs naast. De waarde die aan sommige paarden werd gehecht, was bijna gelijk aan die van een soldaat. Het geavanceerde militaire systeem van Rome besteedde veel aandacht aan het welzijn van de paarden. Er waren dierenartsen in dienst in de kastelen, ja, u hoort het goed, deze mannen, die ze “veterinarii” noemden, waren niet alleen geïnteresseerd in ziektes, maar ook in de prestaties van de paarden. Ze hielden de prestaties van de paarden in de gaten, hielden bij hoeveel gewicht ze konden dragen, hoeveel kilometer ze per dag konden rennen en zorgden voor een goede voeding.
