Archeologen in Roemeniƫ hebben een intrigerende grafheuvel onthuld die aanwijzingen biedt voor de oude begrafenisgebruiken en gebruiken in de regio. Onder de ontdekkingen bevindt zich ook een wolvenschedel.1
| Cheia Cheia is een dorp in Prahova. Het ligt in het hart van de Karpaten en wordt omgeven door adembenemende natuurlijke schoonheid. Het is ongeveer 83 mijl (134 km) ten noorden van Boekarest. |
Gelegen in het dorp Cheia in Prahova, had de grafheuvel, die naar schatting ongeveer tweeduizend jaar oud was, in de loop van de tijd erosie ondergaan als gevolg van ploegactiviteiten. Door nauwgezette geofysische analyse werd echter onthuld dat de heuvel een indrukwekkende diameter had van wel 246 voet (ongeveer 75 meter). Deze belangrijke vondst biedt overtuigende inzichten in oude begrafenispraktijken in de regio en werpt licht op de culturele en historische aspecten van de mensen die ooit in het gebied woonden.
In het hart van deze substantiƫle archeologische vindplaats ligt een graf met een kuil bedekt met houten planken. Binnen deze structuur werden de overledenen gecremeerd, waardoor een spoor van bewijs achterbleef dat ons in staat stelt het crematieproces dat in deze periode werd toegepast, te begrijpen.
Onder de overblijfselen die in de put werden ontdekt, bevonden zich botfragmenten, die aanwijzingen gaven over de individuen die ter ruste waren gelegd. Bovendien werd een scherf van een kleilamp gevonden, wat wijst op de aanwezigheid van ceremoniƫle voorwerpen die de overledene in het hiernamaals vergezellen. De verkoolde houten materialen die in het graf werden gevonden, waren ook versierd met bronzen beslag en spijkers, wat suggereert dat het crematieproces een zorgvuldig georkestreerde en symbolisch belangrijke gebeurtenis was.
Verdere verkenning van de grafheuvel bracht overblijfselen aan het licht van verbrande walnootzaden, dennenappels en diverse andere plantaardige materialen. Deze ontdekking komt overeen met de gangbare praktijk om organisch materiaal in crematiebegrafenissen tijdens de vroege Romeinse tijd op te nemen.
De rol van verbrande walnootzaden in Romeinse begrafenispraktijken
In het oude Rome hadden begrafenisrituelen een grote betekenis, en tussen de verschillende gebruiken die werden nageleefd, valt de opname van verbrande walnootzaden op. Walnotenbomen symboliseerden vruchtbaarheid, wijsheid en de cyclus van leven en dood. Tijdens begrafenisceremonies werden verkoolde walnootzaden naast de overledene gelegd, hetzij in de urn of verspreid over het graf. Het verkolingsproces symboliseerde de transformerende kracht van vuur, dat de ziel hielp op reis naar het hiernamaals, terwijl de zwartgeblakerde zaden dienden als herinnering aan de sterfelijkheid. Deze praktijk is een bewijs van de rijke overtuigingen en rituelen rond de dood in de oude Romeinse cultuur.
Bovendien vertoont de begraafplaats aanwijzingen van oude grafroof. Om zichzelf te beschermen tegen mogelijke vergelding, plaatsten de overvallers een wolvenschedel bovenop een stapel stenen, waardoor de geplunderde kuil effectief werd afgesloten. Dr. BartÅomiej Szymon Szmoniewski, een expert in het veld, suggereert dat deze rituele handeling mogelijk is gedaan om te voorkomen dat de geest ontsnapt en om mogelijke wraak te voorkomen.
Interessant is dat Dr. Szmoniewski suggereert dat de Get-volk die in die periode in de regio woonde, verantwoordelijk zou kunnen zijn geweest voor de grafroof. De beweegredenen achter hun acties blijven echter in mysterie gehuld. Verdere verkenning is gerechtvaardigd om de geheimen van de raadselachtige grafheuvel te ontrafelen en dieper inzicht te krijgen in het rijke culturele en religieuze erfgoed van het oude Roemeniƫ.
Get-volk (Getae)
In de oudheid waren het huidige Roemeniƫ en Bulgarije de thuisbasis van oude volkeren die een belangrijke rol speelden in de geschiedenis van de regio. Het Get-volk, een van deze oude volkeren, woonde in de benedenloop van de Donau-vallei en had contact met Griekse koloniƫn langs de kust van de Zwarte Zee en raakte verstrikt in machtsstrijd tussen de Hellenistische koninkrijken. Bekend om hun bekwame paard: rijden en krijgerscultuur, behielden de Get-volk een complexe sociale structuur en waren ze bezig met handel en diplomatie met naburige beschavingen. Ze stonden onder druk van het zich uitbreidende Romeinse rijk, maar slaagden erin hun culturele identiteit te behouden.
De zorgvuldige analyse van de botfragmenten, de verkoolde overblijfselen en het plantmateriaal verheldert niet alleen het proces van crematie, maar opent ook wegen voor het bestuderen van oude eetgewoonten en botanische praktijken. Door de achtergelaten aanwijzingen samen te voegen, kunnen onderzoekers inzicht krijgen in de middelen die deze oude samenlevingen ter beschikking hadden en de manier waarop ze deze voor verschillende doeleinden gebruikten.
Prahova in de oudheid: een reis 2000 jaar terug
De regio Prahova, gelegen in de zuidelijke Karpaten, heeft een gevarieerde topografie met majestueuze toppen, vruchtbare valleien en stromende rivieren. De strategische ligging tussen de Donau en het Transsylvanische Plateau maakte het tot een cruciaal kruispunt voor handel en culturele uitwisselingen.
Tijdens deze periode ervoer Prahova een mozaĆÆek van culturele invloeden. De DaciĆ«rs, een inheems Thracisch volk, waren de dominante bevolking, terwijl het Romeinse rijk zijn aanwezigheid in de regio uitoefende. De DaciĆ«rs, bekend om hun geavanceerde metallurgische vaardigheden en versterkte nederzettingen, floreerden in de regio en vestigden een netwerk van onderling verbonden gemeenschappen.
Handel speelde in deze tijd een cruciale rol in de ontwikkeling van Prahova. De overvloedige natuurlijke hulpbronnen van de regio, waaronder hout, ijzererts en edele metalen, trokken de aandacht van naburige mogendheden. De Daciƫrs voerden uitgebreide handel en wisselden goederen zoals zout, aardewerk en landbouwproducten uit met zowel naburige stammen als het Romeinse rijk.
De uitbreiding van het Romeinse rijk in de regio in de 1e eeuw vGT bracht belangrijke veranderingen teweeg in Prahova. De Romeinen erkenden het strategische belang van de regio en vestigden militaire buitenposten, vestingwerken en wegen om hun controle te verstevigen. De oprichting van de Romeinse provincie Dacia versterkte hun invloed op de inheemse Daciƫrs verder.
Culturele assimilatie tussen de Daciƫrs en Romeinen begon plaats te vinden, wat leidde tot een unieke mix van tradities en gebruiken. De Romeinen introduceerden stedenbouw en architectuur en lieten sporen achter van hun geavanceerde ingenieursvaardigheden. De Daciƫrs namen Romeinse landbouwpraktijken en -technologieƫn over, wat resulteerde in verbeterde landbouwtechnieken en verhoogde landbouwproductiviteit.
Religie onderging in deze periode ook transformaties. De DaciĆ«rs beoefenden een polytheĆÆstisch geloofssysteem en aanbaden een pantheon van goden die verband hielden met de natuur, vruchtbaarheid en oorlogvoering. Met de komst van de Romeinen groeide de invloed van de Romeinse mythologie en de aanbidding van Romeinse goden, geleidelijk versmolten met Dacische religieuze praktijken.
De kunst en het vakmanschap van de regio floreerden in deze periode. Ingewikkelde sieraden, uitbundig gedecoreerd aardewerk en fijn bewerkt metaalwerk waren een voorbeeld van de vaardigheid en creativiteit van de Dacische ambachtslieden. Romeinse artistieke invloeden begonnen zich te vermengen met lokale stijlen, waardoor een kenmerkende mix van artistieke expressie ontstond.
Ondanks de culturele integratie bleven de onderliggende spanningen bestaan tussen de Daciƫrs en de Romeinen. De Dacische koning, Decebalus, verzette zich fel tegen de Romeinse overheersing, wat leidde tot conflicten die culmineerden in de Dacische oorlogen aan het begin van de 2e eeuw na Christus. Deze oorlogen vormden een belangrijk keerpunt in de geschiedenis van Prahova, toen het Romeinse rijk uiteindelijk het Dacische koninkrijk veroverde en opnam in zijn territoria.
- āRumunia / Czaszka wilka w zÅodziejskimā¦przed zemstÄ zmarÅegoā, Szymon ZdziebÅowski, Nauka w Polsce, June 15, 2023[ā©]