Archeolodzy w Rumunii odkryli intrygujący kurhan, który dostarcza wskazówek na temat starożytnych zwyczajów i praktyk pogrzebowych w regionie. Wśród znalezisk jest także czaszka wilka.1
| Cheia Cheia to wieś położona w Prahova. Położony w samym sercu Karpat, otoczony jest oszałamiającym pięknem przyrody. Jest to około 83 mil (134 km) na północ od Bukaresztu. |
Znajdujący się we wsi Cheia w Prahova kurhan, którego wiek szacuje się na około dwa tysiące lat, z czasem uległ erozji w wyniku orki. Jednak dzięki skrupulatnej analizie geofizycznej ujawniono, że kopiec miał imponującą średnicę do 246 stóp (około 75 metrów). To znaczące odkrycie dostarcza przekonujących informacji na temat starożytnych praktyk pochówku w regionie, rzucając światło na kulturowe i historyczne aspekty ludzi, którzy kiedyś zamieszkiwali ten obszar.
W centrum tego znaczącego stanowiska archeologicznego znajduje się grób z jamą przykrytą drewnianymi deskami. W tej strukturze zmarłych poddawano kremacji, pozostawiając po sobie ślady, które pozwalają nam zrozumieć proces kremacji praktykowany w tym okresie.
Wśród szczątków odkrytych w dole były fragmenty kości, które dostarczają wskazówek na temat osób pochowanych. Dodatkowo znaleziono odłamek glinianej lampy, wskazujący na obecność przedmiotów ceremonialnych towarzyszących zmarłemu w zaświatach. Zwęglone drewniane materiały znalezione w grobie były również ozdobione brązowymi okuciami i gwoździami, co sugeruje, że proces kremacji był starannie zaaranżowanym i znaczącym symbolicznie wydarzeniem.
Dalsza eksploracja kurhanu ujawniła pozostałości spalonych nasion orzecha włoskiego, szyszek sosnowych i różnych innych materiałów roślinnych. To odkrycie jest zgodne z powszechną praktyką włączania materii organicznej do pochówków kremacyjnych we wczesnej epoce rzymskiej.
Rola spalonych nasion orzecha włoskiego w rzymskich praktykach pogrzebowych
W starożytnym Rzymie obrzędy pogrzebowe miały wielkie znaczenie, a wśród różnych przestrzeganych zwyczajów wyróżnia się włączenie palonych nasion orzecha włoskiego. Drzewa orzechowe symbolizowały płodność, mądrość oraz cykl życia i śmierci. Podczas ceremonii pogrzebowych zwęglone nasiona orzecha włoskiego umieszczano obok zmarłego w urnie lub rozsypywano wokół grobu. Proces zwęglania symbolizował transformującą moc ognia, wspomagając podróż duszy do życia pozagrobowego, podczas gdy poczerniałe nasiona służyły jako przypomnienie o śmiertelności. Ta praktyka jest dowodem bogatych wierzeń i rytuałów związanych ze śmiercią w kulturze starożytnego Rzymu.
Ponadto miejsce pochówku wykazuje ślady starożytnego rabunku grobów. Aby zabezpieczyć się przed potencjalną zemstą, rabusie umieścili czaszkę wilka na stosie kamieni, skutecznie uszczelniając splądrowany dół. Dr Bartłomiej Szymon Szmoniewski, specjalista w tej dziedzinie, sugeruje, że ten rytualny akt mógł zostać dokonany w celu powstrzymania ucieczki ducha i uniknięcia potencjalnej zemsty.
Co ciekawe, dr Szmoniewski sugeruje, że za grabież grobów mogli odpowiadać zamieszkujący te tereny w tym okresie plemiona Getów. Jednak motywy ich działań pozostają owiane tajemnicą. Dalsza eksploracja jest uzasadniona, aby rozwikłać tajemnice enigmatycznego kurhanu i uzyskać głębszy wgląd w bogate dziedzictwo kulturowe i religijne starożytnej Rumunii.
Kim są ludzie Get? (Getae)
W czasach starożytnych dzisiejsza Rumunia i Bułgaria były domem starożytnych ludów, które odegrały znaczącą rolę w historii regionu. Zamieszkujący dolinę dolnego Dunaju lud Get, jeden z tych starożytnych ludów, wchodził w interakcje z greckimi koloniami wzdłuż wybrzeża Morza Czarnego i uwikłał się w walki o władzę między królestwami hellenistycznymi. Znani ze swoich umiejętności jazdy konnej i kultury wojowników, ludzie Get utrzymywali złożoną strukturę społeczną i zajmowali się handlem i dyplomacją z sąsiednimi cywilizacjami. Stawiali czoła presji ze strony rozszerzającego się Cesarstwa Rzymskiego, ale udało im się zachować swoją tożsamość kulturową.
Dokładna analiza fragmentów kości, zwęglonych szczątków i materiałów roślinnych nie tylko rzuca światło na proces kremacji, ale także otwiera możliwości badania starożytnej diety i praktyk botanicznych. Łącząc pozostawione wskazówki, badacze mogą uzyskać wgląd w zasoby dostępne dla tych starożytnych społeczeństw i sposób, w jaki wykorzystali je do różnych celów.
Prahova w starożytności: podróż 2000 lat wstecz
Położony w południowych Karpatach region Prahova szczyci się zróżnicowaną topografią obejmującą majestatyczne szczyty, żyzne doliny i płynące rzeki. Jego strategiczne położenie między Dunajem a Płaskowyżem Siedmiogrodzkim sprawiło, że było to kluczowe skrzyżowanie dróg dla wymiany handlowej i kulturalnej.
W tym okresie Prahova doświadczyła mozaiki wpływów kulturowych. Dominującą populacją byli Dakowie, rdzenni Trakowie, podczas gdy Cesarstwo Rzymskie wywierało swoją obecność w regionie. Dakowie, znani ze swoich zaawansowanych umiejętności metalurgicznych i ufortyfikowanych osad, prosperowali w regionie i stworzyli sieć połączonych społeczności.
Handel odegrał istotną rolę w rozwoju Prahova w tej epoce. Bogate zasoby naturalne regionu, w tym drewno, ruda żelaza i metale szlachetne, przyciągnęły uwagę sąsiednich mocarstw. Dakowie prowadzili rozległy handel, wymieniając towary, takie jak sól, ceramika i produkty rolne, z sąsiednimi plemionami i Cesarstwem Rzymskim.
Ekspansja Cesarstwa Rzymskiego w regionie w I wieku pne przyniosła Prahovie znaczące zmiany. Rzymianie uznali strategiczne znaczenie regionu i założyli placówki wojskowe, fortyfikacje i drogi, aby umocnić swoją kontrolę. Ustanowienie rzymskiej prowincji Dacja dodatkowo umocniło ich wpływ na rdzennych Daków.
Zaczęła mieć miejsce asymilacja kulturowa między Dakami i Rzymianami, prowadząca do wyjątkowej mieszanki tradycji i zwyczajów. Rzymianie wprowadzili urbanistykę i architekturę, pozostawiając po sobie ślady swoich zaawansowanych umiejętności inżynierskich. Dakowie przyjęli rzymskie praktyki i technologie rolnicze, co zaowocowało ulepszonymi technikami rolniczymi i zwiększoną produktywnością rolnictwa.
Religia również przechodziła w tym okresie przemiany. Dakowie praktykowali politeistyczny system wierzeń, czcząc panteon bóstw związanych z naturą, płodnością i wojną. Wraz z przybyciem Rzymian rosły wpływy mitologii rzymskiej i kultu rzymskich bogów, stopniowo łącząc się z dackimi praktykami religijnymi.
W tym okresie rozkwitła sztuka i rzemiosło regionu. Misterna biżuteria, misternie zdobiona ceramika i misternie wykonana metaloplastyka były przykładem umiejętności i kreatywności dackich rzemieślników. Rzymskie wpływy artystyczne zaczęły przeplatać się z lokalnymi stylami, dając początek charakterystycznej mieszance artystycznej ekspresji.
Pomimo integracji kulturowej między Dakami a Rzymianami utrzymywały się podstawowe napięcia. Dacki król Decebal zaciekle stawiał opór rzymskiej dominacji, co doprowadziło do konfliktów, których kulminacją były wojny dackie na przełomie II i II wieku n.e. Wojny te stanowiły znaczący punkt zwrotny w historii Prahovy, ponieważ Cesarstwo Rzymskie ostatecznie podbiło i włączyło królestwo Daków do swoich terytoriów.
- „Rumunia / Czaszka wilka w złodziejskim…przed zemstą zmarłego„, Szymon Zdziebłowski, Nauka w Polsce, June 15, 2023[↩]